Вест і Карм былі двайняты. Статныя і высокія, золатавалосыя і блакітнавокія. І апраналіся яны заўсёды аднолькава ў доўгія беласнежныя хітоны з круглай гарлавінай і доўгімі рукавамі.

Але падабенства было толькі вонкавае.

Вест быў наіўным і прастадушным і валодаў творчым дарам і багатай фантазіяй.

Карм быў разумны, куды разумней Веста. Ён мог вельмі хутка разабрацца з любой галаваломкай, рашыць самую складаную задачу літаральна імгненна. Але ў яго не было фантазіі, і ён нічога не мог прыдумаць сам. Ён мог рашаць задачы, прыдуманыя іншымі і разгадваць чужыя галаваломкі. Таму ў яго душы жыла чорная зайздрасць да прастадушнага і наіўнага брата.

Браты працавалі ў адной лабараторыі. Вест прыдумляў чарговую мадэль і ствараў яе светлую, зыбкую выяву. Карм павінен быў надаць гэтай зыбкай выяве трывалы матэрыяльны каркас, і зацвердзіць яе існаванне. Але з зайздрасці да брата ён заўсёды перакручваў задуманае. І вынік атрымліваўся такі вульгарна грубы, што Вест глядзеў на яго і плакаў.

- Ну, чаго разроўся, - спакойна казаў Карм, - у іншы раз атрымаецца.

***

Аднойчы Вест вырашыў самастойна стварыць чарговую мадэль, без дапамогі Карма. І Карм абыякава сказаў:

- Рабі, мне ўсё адно.

Калі мадэль была гатовая, Вест у цэнтр яе змясціў маленечкую Блакітную Зорку. Такую маленечкую, што сам мог яе насілу разгледзець у мікраскоп. І гэту зорку ён засяліў істотамі, далікатнымі і недаўгавечнымі, жыццё якіх працягвалася не больш за імгненне. І надаў іх Дарункам Творчасці, Каханнем і Дабрынёй. Даць ім неўміручасць ён не мог, не ўмеў.

Надзяляць неўміручасцю ўмеў толькі Карм.

І толькі Вест абярнуўся да Карма, каб выказаць сваю просьбу, як заўважыў у яго вачах дзіўны, незразумелы бляск. І гэты бляск Весту не спадабаўся. Ён спалохаўся за лёс сваіх істот, якім ужо даў імя, Аджоінты.

І сказаў зусім не тое, што збіраўся, а наўздагад выпадкова:

- Карм, калі ласка. Схадзі на склад за турбулентнасцю. Сам я не ў стане адарвацца ад працы, а яна мне тэрмінова спатрэбілася.

Карм механічна павярнуўся і выйшаў з лабараторыі. Ён не прыслухаўся да таго, што яго папрасілі прынесці. Думы яго былі заняты новай мадэллю Веста.

Вест тым часам хуценька вывярнуў мадэль навыварат, так, што Блакітная Зорка з аджоінтамі апынулася сярод лабірынтаў процілеглага краю мадэлі. А ў цэнтр памясціў новую зорачку, таксама блакітную і засяліў падобнымі істотамі, толькі пустымі і бяздушнымі, простымі механічнымі робатамі.

Карм, выйдучы з лабараторыі, накіраваўся на склад. У яго душы кіпела зайздрасць да гэтых істот, якіх і ў мікраскоп цяжка разгледзець, да іх творчых здольнасцяў, якіх у яго, Карма, не было.

І ён вырашыў даць ім неўміручасць, але пры гэтым заняволіць і прымусіць на сябе працаваць.

З такімі думкамі Карм ішоў у бок склада. Потым спыніўся і здрыгануўся:

- Турбулентнасць! Ён адмыслова мяне выставіў! Ну, так будзе яму турбулентнасць!...

***

Карм набраў вядро вады і вярнуўся з ім у лабараторыю. Радасна ўсміхаючыся, сказаў:

- Вось табе турбулентнасць. Цэлае вядро. З яе дапамогай можна надзяліць неўміручасцю тваіх амёб.

Карм сканцэнтраваўся і наддзяліў істот чорнай злосцю і зайздрасцю, і істоты са светлых і зіхатлівых ператварыліся ў чорных, хвастата-рагатых і зласлівых.

Пасля гэтага Карм абярнуўся і паглядзеў на Веста. Той паспрабаваў паказаць засмучэнне і выціснуць слёзы, але паколькі прыкідвацца не мог, нічога ў яго не атрымалася. Карм гэта заўважыў, але нічога не сказаў. Ён сказаў стандартную фразу, што і раней казаў:

- Ну, чаго разроўся, у іншы раз атрымаецца.

А сам адышоў у бок, і зрабіў выгляд, што наводзіць парадак на паліцы з посудам. Заплюшчыўшы вочы, ён узнавіў у памяці выяву мадэлі і стаў яе старанна вывучаць. "Куды ён іх схаваў?" - думаў ён пры гэтым. І знайшоў. На краю мадэлі за шэрай імглістасцю ён убачыў маленечкую залатую зорачку, вакол якой круцілася дзевяць другіх рознакаляровых зорачак, і сярод іх - Блакітная Зорка з аджоінтамі.

І тады Карм надзяліў аджоінтаў сваёй злосцю і зайздрасцю. Але яны не сталі чорнымі. Яны толькі перасталі свяціцца. Злосць і зайздрасць пасялілася ў іх, не выцесніўшы дабра і кахання. Але ад супярэчнасцяў яны сталі панурымі і заклапочанымі. Нейкай часткі аджоінтаў пашанцавала пазбегнуць гэтай долі, яны засталіся светлымі і чыстымі, але пахаваліся, перажыўшы стрэс.

А адзін светлы аджоінт не схаваўся. Ён быў настолькі моцны, што нават не адчуў наплыву чорнай хвалі.

І Карм яго заўважыў. І надзяліў неўміручасцю, і назваў Аідам. І Аід яго пачуў і насцярожыўся. 

І паслаў Карм на Блакітную Зорку свайго клона, у велічы і славе, у бляску маланак, з громам, і з німбам над галавой.

І ўсе цёмныя аджоінты палі ніцма ў страху, а светлыя сумна глядзелі са сваіх хованак.  

Аід з цікаўнасцю разглядаў дзіўнага прышэльца.

І тады прышэлец схапіў Аіда і сунуў яго да сябе ў кішэнь, а на яго месцы стварыў пустога клона, і ніхто гэтага не заўважыў.

І звярнуўся прышэлец да спалоханых аджоінтаў:

- Устаньце і выслухайце мяне ўважліва.

Тыя ўсталі і сталі слухаць.

- Калі вы заб'яце гэтага ўпартага, - і прышэлец паказаў на пустога клона, - вы атрымаеце ўратаванне і неўміручасць.

І аджоінты кінуліся і разадралі пустышку. Пры гэтым у цісканіне загінула мноства цёмных аджоінтаў. А прышэлец саркастычна смяяўся і казаў Аіду ў кішэнь:

- Бачыш, гэта яны з табой такое робяць.

Ён і не здагадваўся, ён нават уявіць сабе не мог, што там ужо нікога не было. Аід даўно ўжо выбраўся адтуль і далучыўся да сваіх светлых суродзічаў.

- Атрымлівайце сваю неўміручасць, - сказаў прышэлец і дыхнуў на цёмных аджоінтаў. - Адну на ўсіх. Вы будзеце несмяротныя, пакуль жывая ваша Блакітная Зорка.

Але, дзякуючы злосці і зайздрасці, якія жывуць у вас, вы будзеце забіваць адзін аднаго і руйнаваць вашу зорку. Так што, вы асуджаны.

***

Карм адклікаў свайго пасланца і адкрыў вочы.

- Давай яго сюды, - сказаў Карм.

Пасланец палез у кішэнь, але там было пуста.

У гневе Карм разбурыў пасланца, змятаючы сваёй лютасцю ўвесь посуд з паліцы, на якой ён тым часам наводзіў парадак. Колбы, прабіркі, мензуркі з грукатам сыпаліся на падлогу, разлятаючыся на дробныя аскепкі.

- Што здарылася? - пачуўся мяккі голас Веста.

Карм апамятаўся і абярнуўся.

Вест глядзеў на яго пытальна. А за ім ззяла мадэль. Асляпляльна залатая.

Убачыўшы здзіўлены погляд Карма, Вест сказаў:

- Так, я зрабіў непранікальную абарону, каб ні ты ні я не заміналі аджоінтам жыць самастойна.